. . . Al bij aankomst keert het gebouw je de rug toe. De buitenkant toont zich gesloten. Ze laat enkel wat vervormingen, zo te zien van binnenuit ontstaan, doordrukken door haar huid. De gaten geven hun functie niet zomaar prijs. Als je niet het gebouw binnengaat, blijven ze zeker anoniem. Het gebouw toont zich gereserveerd, zoals een burcht van stand betaamt. Maar hoe ga je het gebouw binnen? Helemaal!; met auto en al rij je de entreepoort in en je verdwijnt in de ingewanden. Je wordt opgeslokt door het gebouw. De indringer wordt opgegeten. Beneden aan de hellingbaan, na de scherpe bocht moet je je auto inleveren. Die verdwijnt in de parkeertoren. Zelf ervaar je een grote hoge ruimte die slechts schaars verlicht wordt. Door het scheefstaande kolommenbos bekruipt je het gevoel in duistere catacomben te zijn beland. Een roze schijnsel van talloze lichtjes in het vreemd gevormde plafond werkt spookachtig. De sfeer is afstandelijk en lijkt niet vriendelijk. En er is geen duidelijke entree zichtbaar. Alleen de stalen loopbrug tegen de achterwand van de zuilenzaal is goed verlicht. In de hoek blijkt een trap naar deze loopbrug te gaan. De ingang? Je besluit het dan maar uit te proberen. 'Wat wilt u?' klinkt het uit een klein rond loketraampje. Je betaalt je kaartje aan de onzichtbare achter het glas, en loopt door.De garderobe is een vreemde ruimte waar je je jas kwijt kunt aan een touw. Via een katrol trek je die vervolgens enkele meters omhoog tot tegen het plafond. Een aankondiging op de wand vertelt je dat als je de uitgezette route wilt lopen je met de lift of trap helemaal naar boven moet gaan. Dwalen op eigen gelegenheid kan echter ook. Helemaal boven stap je uit de lift en ben je weer buiten. Als een soort initiatieritueel staat je de beproeving van het labyrint te wachten. Als je er echt niet uit komt kun je altijd nog dezelfde lift of trap weer terug nemen die je gekomen bent. Maar uiteindelijk zal de goede weg wel gevonden worden, en kom je een verdieping lager weer het gebouw binnen. Het hospitaal is een overdreven klinische ruimte met teveel hard tl-licht. De bange schijn van te schoon staat in contrast met de vloer waar de bloedvlekken nog op te herkennen zijn. Blijkbaar heeft hier meer afgespeeld dan op het eerste oog zichtbaar is. Het trapje naar beneden brengt je in de gewelvenzaal. Er spreidt zich een prachtig glooiend landschap voor je uit, dat tegelijkertijd vragen oproept over de ruimte eronder. De trap naar beneden plooit zich langs de geknikte gewelfvorm, en komt uit op een plankier boven een mysterieuze diepte. We zijn nu beland op de 4e verdieping, en komen in een fel ver lichte ruimte terecht. Je wordt verblind door dit felle buitenlicht. De sterk schuin toelopende ruimte is enkel sober wit geschilderd. Je loopt langs het semi-transparante stukje wand, en bent daarmee zonder het te beseffen een figurant in een scène. De volgende ruimte is donker en schimmig. De hallucinatiekamer roept beelden van verwarring, delirium en angst door overmatig drank- en drugsgebruik op. Nu wordt het spel van licht en donker verder gespeeld in een tweede fel verlichte en sterk schuin toelopende ruimte. In de lunaticsroom word je in een notendop gewezen op de dwaasheden van de mensheid. Dit als voorbereiding op de volgende ruimte; de warroom. De warroom is een feest van herkenning voor de Kubrick-kenner. Deze ruimte heeft een sterke link met de feestzaal uit de middeleeuwse burcht. In die tijd werd in die ruimte tevens rechtgesproken. In de warroom is deze absurde combinatie van machtsuitoefening en schranspartij op de spits gedreven met het verkwanselen van de wereldvrede, door het tentoonstellen van incompetentie en desinteresse van de bestuurders. Opeens loop je buiten. Opgesloten tussen de betonnen muren en op een gevaarlijk verende houten vloer. Alleen de lucht is te zien. Het einde van deze weergang dwingt je weer naar binnen. Als vervolg op de eerdere ruimten word in deze gangen je een spiegel voorgehouden. Om bij jezelf te rade te gaan in hoeverre het eerder voorgeschotelde van toepassing is op jezelf. De trap op kom je door de transportbuis. Een herkenning uit 2001: A Space Odyssey. In de spyroom kun je ongezien toekijken op de top secret gebeurtenissen in de warroom. In de automatengangen kan de dorst worden gestild, maar roept tevens herkenning op uit Dr. Strangelove. De volgende ruimte is zeer vreemd gevormd. De vreemd gesculptureerde wandvormen aan je linkerhand doen je de aanwezigheid van een veel belangrijkere ruimte vermoeden. Een statige trap leid je naar beneden, door een trappenhal naar de 3e verdieping. Langs de wapenwand beland je in een gang met een deels glazen vloer. Door deze vloer is een rose-achtig schijnsel te zien. Maar een blik door de naastgelegen vide geeft het geheim niet prijs. Even gebruik maken van de toiletten roept wederom een filmische herkenning op. Terug door de glazen gang kom je in de agingroom. En van hieruit in de sneek preview ruimte. Door het venster is een glimp van een grote roze ruimte te zien. Details zijn niet te onderscheiden, en je vraagt je terecht af wat het zou kunnen zijn. Een ruimte verder kom je in heel andere sferen. Daar staat je de ervaring van de melkbar te wachten. Deze ruimte is een combinatie van 'de zestiger jaren' en de melkbar uit A Clockwork Orange. Waar melk met synthetische drugs samen met de seksueel provocerende vrouwfiguren uit de film voor de prikkelende sfeer zorgen. Na een trapje kom je op de loopbrug terecht. Een kolossaal scherm aan je rechterhand toont een stortvloed van beelden uit de films en van Stanley Kubrick. De trappenhal , geleend uit een middeleeuwse burcht, brengt je naar de filmkamer. Hier zijn opstellingen voor het individueel bekijken van elk van Stanley's films. De gang langs de schuine glazen wanden met het roze lichtschijnsel is wederom een verwijzing naar een onbekende, geheimzinnige ruimte. De HAL-ruimte is gevormd als het computerbrein in 2001: A Space Odyssey. Een direct uit de film herkenbare omgeving. Dan komt het einde van de gemarkeerde route in zicht, met de Kubrick expositieruimte als voorbode. De als soldaten streng in het gelid opgestelde vitrines geven een uitleg over Stanley, zijn wereld en zijn belevingen. In de veronderstelling bij de uitgang aan te komen, loop je en passant langs een ovale opening in de muur waaruit roze lichtschijnsel komt. Je stapt erdoor, op een bordes in een immense roze verlichte ruimte. Je herkent het beeld als het ondergrondse landingsstation van de maanbasis uit 2001: A Space Odyssey. Maar tevens als een controlerend gezicht met ogen die je scherp in de gaten houden. Na deze toegift loop je met de trap naar beneden, en kom je in het café-restaurant uit. Hier kun je even bijkomen en bijpraten. De nieuwsgierigen onder ons nemen de hellingbaan naar beneden en komen in de controleruimte terecht. Met uitzicht op de zuilenzaal kun je de in- en uitgaande bewegingen gadeslaan. En de monitoren tonen een groot aantal van de ruimten van het gebouw. Met de joystick kun je zelf de ruimte en de camerablik bepalen. Dan weer met de hellingbaan terug, door het café-restaurant volgt wellicht even een intermezzo bij het toilet. De trap of lift bij het café-restaurant brengt je in de eindhal op de begane grond. Het balkon geeft nog even een mooi beeld over de zuilenzaal met het nu herkenbare plafond als vloer van de binnenplaats. Je haalt je jas weer naar beneden, en met de trap naar beneden kom je in de onvermijdelijke shop terecht. Door de zuilenzaal loop je naar de parkeertoren, en via de hellingbaan verlaat je de Kuburcht, een ervaring rijker . . . .