- P R O J E C T   K O R T -

Temidden van de relatieve laagbouw van Soho in Manhattan staat de kuBurcht, vernoemd naar de in maart 1999 overleden filmregisseur Stanley Kubrick. Het is een introvert gebouw dat zich je de rug toekeert. Het laat enkel wat vervormingen, zo te zien van binnenuit ontstaan, doordrukken door zijn huid. De gaten in de gevel geven hun functie niet zomaar prijs. Met auto en al rij je de entreepoort in en verdwijn je in de ingewanden. Je wordt opgeslokt door het gebouw

Na een scherpe bocht moet je onderaan de hellingbaan je auto inleveren en te voet verder. Je bevind je in een schaars verlichte hoge ruimte. Het gebouw wordt een belevingsmachine, een plek waar de bewonderaar de wereld van de meester kan ervaren, alsof hij een rol speelt in een van diens films. Er is suspense, er zijn opbouwende verwachtingspatronen, en uitgestelde ontlading... De bezoeker wordt nieuwsgierig gemaakt, maar het geheim wordt niet prijsgegeven, vermoedens worden opgeroepen, maar nergens bevestigd, totdat opeens de explosieve ontlading alsnog komt, als je er eigenlijk al niet meer op rekent.

De labyrintische opbouw van het gebouw nodigt uit tot dwalen. De ruimten volgen elkaar op. Dwalen door onbekend terrein - of toch bekend? Je weet het niet zeker. Soms is er herkenning. Je komt als voorbode en initiatieritueel door een zuilenhal en vervolgens, op het dak, in een labyrint. De sfeer is gezet en is tekenend voor het vervolg van de route. Die sfeer is steeds afstandelijk. De afwezige gastheer is niet gesteld op ongewenste bezoekers, en jij lijkt tot die categorie te behoren... Hooguit word je getolereerd. Als in The Shining wordt niet het gebouw jouw 'speeltuin', maar word jij speelbal van het gebouw. Het opeenvolgende systeem van ruimten en trappen biedt steeds wisselende ervaringen. Nergens heb je overzicht, en steeds vermoed je de aanwezigheid van méér. Maar nergens komt een bevestiging.

Het project heeft de verschijningsvorm van een in zichzelf gekeerde burcht, sober en afstandelijk, met een exploderend interieur dat een kakofonie aan beelden en belevingen uitstort over de bezoeker door middel van een filmische belevingsroute... zoals Stanley het goed zou vinden.